Vijf jaar geleden kwam ik toevallig in aanraking met paardenfotografie. Het was geen bewuste keuze of een lang gekoesterde droom, maar iets waar ik stap voor stap in groeide. Wat begon als een mislukte fotosessie, werd snel een plezier – vooral het vastleggen van het karakter van het paard en de bijzondere band tussen de verzorgers, ruiters, eigenaars en het dier.

Het is niet altijd even makkelijk. Een paard poseert niet zoals een mens, luistert niet naar aanwijzingen en heeft meestal een heel andere prioriteit – eten, rondkijken of gewoon ergens anders naartoe willen. Soms lijkt alles perfect: het licht, de houding, de blik van de eigenaar… en net op dat moment draait het paard zich om of schudt het met zijn hoofd. Het vraagt planning en kennis om het juiste moment te vangen.

Toch is dat ook precies wat het zo mooi maakt. De beelden zijn niet geforceerd, maar echt en spontaan. Soms een beetje chaotisch, soms grappig, en altijd een uitdaging.